.jpg)
من شخصاً تا حالا فیلمی از پائولو سورنتینو ندیده بودم. " زیبایی بزرگ
" فیلمی با کارگردانی موزون و
ریتمیک، نماهایی عارفانه از لحاظ تکنیکی
مخصوصاً در نیمۀ اول آن از فیلمی با موضوعی بظاهر ساده، ما رو با فیلمی شاعرانه
مواجه میکند، همونطورکه از نشانه های جالب دراین فیلم، بازیگری هنرپیشه هاست که
اصطلاحاً برروی مویی حرکت میکنند، بازیگرانی در زندگی که استیصال انسانی و مشکلات
عدیدۀ سن وسال و دیگر مشکلات خانوادگی، بعناوین مختلف آنان را بر روی بودن و
نبودن، مرگ و زندگی، لذت بردن ازهمین زندگی و وجود و بی تفاوتی حرکت
میدهد...انسانها همواره در راه تلاش برای پیدا کردن معنای زندگی اند و هر کس به
زعم و طرز تفکر خویش آن را جستجو میکند. انسانها وجود دارند اما انگار دارای
معنایی از وجود نیستند وهستی آنان به فراخورزمان و حال و نوع زندگی شان به تحلیل
رفته، در نتیجه اکثراً به مثابه سایه ای بوده و کمتر دیده میشوند...مهمانی های
شبانه چه در کلابهای رقص و دیسکو و چه در خانه های مجلل و اختصاصیِ تک تک آنان،
چیزی جز پر کردن لحظات تنهایی آنان ندارد وهر چند هر کدام بظاهر خود را خوشبخت می
بینند اما زخم های خصوصی تجربه شده در زندگی و یا در حال تجربه، آنان را دارای
احساساتی پر شورمی کند... بازی سرنوشت که انسانها را در اوج لذت و زندگی برای
بیننده به مردگانی ناخودآگاه تبدیل میکند که کسی انتظارش را ندارد.
جپ گامباردلا(تونی سورویو) یک شب زنده دارخوش گذران است که سالها پیش کتابی
خوب نگاشته بود اما بقیه عمرش را به خبرنگاری اشتغال داشت و با توجه به سن بالا
وممنوعییت نوشیدن مشروب وهمچنین مصرف دارو، به این باورتن در نمیدهد که دیگر جوان
نیست... کسی که همواره شاهد فقدان اطرافیان نزدیکش است. او که مثل دیگردوستان حلقۀ
گروه خودش، دارای منحنی های میانسالی- بطرف پیری است، همواره بیاد عشق از دست رفتۀ
دوران جوانی اش است و با تفریحات شبانه اش، به نحوی بدنبال تسکینی بر روحیات خویش
یا چالشی برعلیه اشتباهاتش می گردد، تنها چیزهایی که اورا سر زنده نگه میدارند تا
به زندگی ادامه دهد اما به مثابۀ دیگر بازیگران فیلم همواره کمبود عشق را درخود
احساس میکند، عشقی که دلیلی است تاهمواره بدنبال زیبایی بزرگ باشد هر چند کمتر
بدستش بیاورد وهمچنین نتواند کتابی دیگر بنویسد.
فیلم که صحنه های سور رئالیسم کم ندارد به حضور انسانهایی اشاره می کند که در
تلفیقی از بودن و نبودن شان هستند... فیلم سورنتینو قصۀ انسانهایی است که خودشان
را در خوشی های ظاهری گم کرده و سرگرم میکنند، بعبارت دیگرهمواره با تفکر به اینکه
به مورد مطلوب شان رسیده اند دلخوش اند... از طرفی داستان ترک کردن افراد از این
دنیا، از این دیار، از این شهر، از یکدیگر واز چیزی که بظاهراز نظر دیگران زیبا ست
تاکید دارد... شهر رم بهمان نسبت زیباست اما بهمان نسبت، افراد را از واقعییت های
اصلی زندگی دور نگه میدارد!!!
مشاهدۀ فیلمهایی مثل زیبایی بزرگِ پائولو سورنتینو وکلاً فیلمهای اروپایی و
آسیایِ از این نظیر، ما رو بیشتر به این نتیجه میرسونه که فیلمهای آمریکایی با
هزینه های سر سام آور و تهیه کنندگی های بزرگ، کمتر دارای این احساسات بوجود آمده
و خلق شده اند. او بخوبی زیبایی ها و افرادی را که به شهر رم عشق میورزند را بما
نشون میدهد وروایت هایی مثل تنهایی، دیوانگی، عشق گمشده، زندگی در گذشته، هدفهای
بلند پروازانه وغیرو... که بصورت داستاهای کوچک و بزرگ گنجانده شده اند را در هاله
ای از عشق بدست نیاورده شان بما عرضه میکند.
